Vergankelijkheid
- Marcel de Wit
- 23 mrt
- 1 minuten om te lezen
Visioenen over verliefden,
die liggen in het gras.
Zo dicht bij.
De zon verlicht,
verwarmt, hun ziel.
Ik zie een pont
Die gaat op weg.
Een schip komt,
De voorplecht
waarop het gebarsten teer te zien is.
De verliefde,
die hebben alleen,
oog voor elkaar.
Het schip zakt dromerig de rivier af.
De pont, legt aan de overkant aan.
Zo moet het blijven,
dacht ik.
De verliefde,
verlaten het gras.
Het schip, verdwijnt,
in de bocht van de rivier.
Ook de pont,
komt alweer terug.
Comments